Het is de laatste dag van haar expositie in de Nieuwegeinse bieb. Liz Ditters loopt voor het laatst langs haar veelal in blauwgroen uitgevoerde abstracte kunstwerken vol geometrie en geheimtaal. “Op het moment dat stadsdichter Ton de Gruijter mij benaderde om samen te exposeren, had ik maar een paar schilderijen om te kunnen ophangen. Dus ben ik als een razende gaan schilderen. Ik had nét mij vader begraven, een wiskundige die een speciale band had met mijn geometrische werk. Het was een fijne manier om met de herinnering aan hem bezig te zijn.”
Alleskunner
Liz is een alleskunner met een ongebreidelde energie: ze schildert, publiceert gedichten, maakt illustraties voor kinderboeken en heeft een voorleesboekje met illustraties en tekst gepubliceerd bij uitgeverij De Vries-Brouwers: ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’.
Ze publiceert geregeld in het tijdschrift ‘Dichter’, raamposters met haar gedichten hangen in huizen en scholen, twee van haar gedichten zijn opgenomen in een bundel met de beste kinderpoëzie van de afgelopen dertig jaar en ze maakte jarenlang illustraties voor agenda’s en kalenders.
Op dit moment werkt ze aan een dichtbundel die ze zelf wil illustreren. Daarbij is ze moeder van een druk gezin met drie kinderen en gastvrouw in het Buddyhuis, een huiskamer voor (ex-)borstkankerpatiënten en hun familie van het Antonius Ziekenhuis. “Ik ben zelf genezen van borstkanker en weet wat die ziekte betekent voor de patiënt en diens omgeving. Dan kun je alle steun gebruiken.”
Twijfelaar
Kortom, Liz kan wel wat. Maar ze is ook een eeuwige twijfelaar. “Ik heb de kunstacademie op een haar na niet afgemaakt en nooit Nederlands gestudeerd. Kan ik, zonder de juiste papieren, wel een echte kunstenaar of schrijver zijn? Soms denk ik: misschien doe ik te veel tegelijk. Ik zou wel in één ding heel erg goed willen zijn. Maar ja, ik vind alles wat ik doe leuk.”
Ik ben een achterachterkleindichter
Haar hart ligt, misschien, nog het meest bij de poëzie. Achterachterkleindichter, noemt ze zichzelf. Dat slaat op haar overgrootvader Isaäc Esser (1845-1920) die onder het pseudoniem Soera Rana eind negentiende eeuw een redelijk bekend dichter was. “Ik ben de achterachterkleindochter van een dichter én zelf dichter. Een achterachterkleindichter dus.”
Inspiratie
Liz kwam 24 jaar geleden naar Nieuwegein voor werk. Na wat omzwervingen door de stad kwamen zij en haar man en drie kinderen in 2015 terecht aan de Utrechtsestraatweg. “Een fijne plek om te wonen”, zegt ze. Ze maakt vanuit huis vaak lange wandelingen in de omgeving. Tijdens die wandelingen doet ze inspiratie op.
Ik snuif Nieuwegein als het ware op
“Als fotograaf bekijk ik alles met de blik van een fotograaf. Ik neem waar en associeer. Zo snuif ik Nieuwegein als het ware op. Wat mij bevalt aan Nieuwegein is het dorpse, terwijl het ook stadse kanten heeft. Bovendien zie ik iedere keer nieuwe dingen, want Nieuwegein is altijd in beweging. Net als ik.”
Meer weten over haar werk? Kijk op www.lizditters.nl
