Contacteer ons

Opinie

Column Bobby de hondsblije hond

Schrijver/dichter/columnist Mohammed Benzakour schreef speciaal voor IN Nieuwegein deze column.

Door China Crisis, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=25836338

Ik heet Bobby en ik ben een hondsblije hond. Je hebt blije honden en je hebt hondsblije honden. Ik behoor tot die laatste, en weet u waarom? Ik woon pal achter het IJselbos. Dit bos is in de hele wijde omgeving de enig plek waar ik het ganse jaar als een losbol mag hollen en dollen. Op elk uur van de dag, alle seizoenen. Er is toch niets heerlijkers dan frank en vrij ravotten zonder dat langwerpige marteltuig constant om je nek. Wij honden zijn niet gemaakt voor de lijn. Wij honden stammen af van wolven en wolven gedijen in vrijheid. Een hond aan de lijn is als een slaaf aan een ketting.

Waarom dan toch die lijn? Geen hond zal óóit zomaar weglopen bij zijn baasje. Of is het omdat wij bijten? Wij bijten nooit en als een hond toch z’n kaken in een been zet is het boze frustratie vanwege dat marteltuig. 

Enfin. Behalve eindeloos dollen mag ik in dit bos ook eindeloos badderen! Er zijn maar liefst drie meertjes waar ik heerlijk kan poedelen, duiken en snorkelen. Heerlijk dat ik eindelijk mag zijn wie ik ben: een hond.

Wat wij willen als honden is niet altijd hetzelfde als wat mensen willen

Kijk, wat wij willen als honden is niet altijd hetzelfde als wat mensen willen. Honden willen snuffelen, vorsen, likken, aanraken, de natuur met al onze tastzinnen opslokken. Wij zijn graag één met de natuur. Maar baasjes willen altijd doorlopen, vooral de jongeren met hun rottelefoontjes, die hebben continu haast en trekken dan hardhandig aan de lijn terwijl ze op dat schermpje staren. Ze zien geen wolk, geen maan, geen bloem, geen boom. Ze zien niet eens míj staan. Een tienermeisje met zaktelefoon die zegt dat ze van parken houdt, die kletst. Hebt u weleens een tiener aan een struik zien snuffelen? Telefoon & natuur gaan niet samen. Maar wij honden snuffelen constant aan struiken en bloemen en doen dan vervolgens een plasje. Dat heet liefde. Je ziet meteen hoe dat bloemetje opkikkert. Dat zit zo: het bloemetje voelt zich gezien. Trouwens, ook krekels en kikkers genieten van ons dagelijks douchplasje.

Onze drollen zijn uitstekende compost

Nu zijn er ook mensen die het IJselbos mijden omdat ze hondenpoep vies vinden en hebben zelfs om die reden een hekel aan ons. Maar dat is gemeen. Want de mens heeft wel toiletten voor zichzelf uitgevonden maar niet voor honden. Waar moeten wij dan poepen? Dat doen we dus in het gras. Zoals wolven dat doen. Onze drollen zijn bovendien uitstekende compost, koningsmaal voor kevers en larven. Maar als een gedistingeerde kakmadame op onze drol gaat staan moet deze madame onmiddellijk naar de oogarts. Want onze drollen lijken in de verste verte niet op grassprieten.

Ik wil maar zeggen: Hoe meer IJselbossen hoe gelukkiger de hond en hoe gelukkiger de hond hoe blijer de natuur. A happy dog is a happy frog!

Mohammed Benzakour is naast schrijver en columnist ook actief als dichter, visser en imker. Nadat hij als socioloog en publicist al vele essays en essaybundels op zijn naam had staan, debuteerde hij in 2013 met de non-fictieroman ‘Yemma’, een ode aan zijn moeder. Daarna volgden de roman ‘De Koning Komt'( 2015) en het Berberspreekwoordenboek ‘Tien op een Ezel'(2018). In 2020 verscheen de korte-verhalenbundel ‘De ogen van Fadil’
Sinds 2019 verzorgt Benzakour de rubriek ‘Dagboek van een visser’ op de Achterpagina van het NRC Handelsblad, waarin hij wekelijks verslag doet van zijn avonturen aan de waterkant.


Meer info vind je op: https://www.benzakour.nl/

Foto Ijsselbos: China Crisis, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=25836338

Veel gelezen

Advertentie
Verbinden