Daar ligt-ie dan, de ouwe Lekbrug. Vis op het droge. Hulpeloos. Ten dode opgeschreven. De snijbranders gaan aan de slag tot hij alleen nog in de herinnering bestaat.
85 is-ie geworden, een respectabele leeftijd. En veel meegemaakt natuurlijk. Zoals dat geallieerde bombardement op 5 januari 1945. Lag-ie daar in de vernieling. Maar een paar jaar later: gewoon weer terug van weggeweest alsof er nooit wat was gebeurd. Wereldberoemd in heel Nederland, want vanaf de jaren zeventig elke werkdag op de radio vanwege de files.
Een landmark, dat was de boogbrug. Kwam je uit het verre zuiden over de A2 dan zag je van kilometers afstand de Gerbrandy televisietoren en de Lekbrug en wist je: bijna thuis.
Er zijn nog wel pogingen gedaan om hem te behouden. Als ‘monument voor automobiliteit’. De IJsselsteinse kunstenaar Wim van Sijl richtte er zelfs stichting op met dat doel. Het mocht niet baten. Hij was gewoon wel mooi geweest. Aan alles komt een einde.
Hij zal vast gemist worden, die ouwe boogbrug. Maar over een paar jaar weten we niet beter. Gelukkig hebben we de Gerbrandytoren nog.
